<p><strong>Awazên Xeribiyê</strong></p> <p class="MsoNormal" style="margin:0cm 0cm 0pt;text-align:justify;"><span style="font-size:7pt;font-family:Verdana;">Bedîrhan Epözdemîr, di sala 1949 da li Sêrtê, qeza Bayqan, gundê Minar hatiye dinê. Dibistana ewil li gund, ya navîn û bilind jî lî Amedê qedandîye. Di sala 1968 da dest bi mamostetîyê kirîye. </span></p> <p style="text-align:justify;"><span style="font-size:7pt;font-family:Verdana;">Ew hê di 14-15 salîya xwe da dest bi nivîsîna helbestan kirîye. Di xortanîya xwe da beşdarî lecên helbest nivisin û xwendinan bûye û di hinek lecan da xelatan wergirtîye. Her usa, bi edebîyatzanên nav û deng ra di hinek lecan da, weki endamên juriyê wazife hilgirtiye.</span><span style="font-size:7pt;font-family:Verdana;"> </span></p> <p style="text-align:justify;"><span style="font-size:7pt;font-family:Verdana;">Beri 12 ilonê îi Şaxa Amedê ya Mala Gel (Halk Evlerî) da, di kovara "Taranci" da demekî xebîtîye Heta kutabûna xwendina xwe ya mamostatiyê, li gel hinek hevalên xwe yên xort va rojnameya "Özgür" (Azad) derxistiye û berpirsiyariya ev rojnamê kirîye, ku ev rojname mehê careki çar rûpel derdiket Epözdemîr, bi Tirkî an ji bi Kurdî, di gelek kovar û rojnameyan da helbest, nûçe, gotar, hevpeyvîn, bîyografî, çîrok û werger jî nîvîsandine. Nivisinên Epözdemir, rojname û kovarên wekî Özgür, Mucadele Dîyarbakir, Mucadele Sîîrt, Özgurluk Yolu, Roja Welat, Dengê Komkar, Roja Nû, Kurdistan Press, Realite, Nûdem, Çîra, Nûbîhar, Ozgur Gundem, Bergeh, Ronahî û Hêvî da hatine çapkirin. </span></p> <p style="text-align:justify;"><span style="font-size:7pt;font-family:Verdana;">Ne hewceye mirov bêje ku, Epözdemîr jî wekî gelek Kurdên rewşenbîr para xwe jî êş, azar, girtin û nefîyê girtîye. Ew ji ber van êş û azaran mihacir bûye û hê jî lî Hollandayê dîjî mamostatiyê dike.</span><span style="font-size:7pt;font-family:Verdana;"> </span></p> <p style="text-align:justify;"><span style="font-size:7pt;font-family:Verdana;">Epözdemir, karên edebî jî didomine. Ji xeyni ev kitêba helbestan, pirtukekê zarokan ya Epözdemir di nav Weşanên Aso da derket û niha jî lî ser romaneki Kurdî dixebite.</span><span style="font-size:7pt;"><span style="font-family:'Times New Roman';"> </span></span><span style="font-size:7pt;"><span style="font-family:'Times New Roman';"> <br /></span></span></p>

<p><strong>Knut Hamsun</strong>, di 4'ê tebaxa 1859’an de, li bajarê Lomê tê dunyayê. Dema ku malbata wî koç dike Bakurê Norwecê, ew hê 4 salî ye. Ji ber neçartiya malbatê. ew li ba apê xwe mezin dibe. Sala 1888’ê demeke nû ye ji bo Knut Hamsun. Romana wî ya bi navê Birçî di vê salê de derdikeve û di dinya lîteratûrê de dengekî nûjen derdixe. Piştî vê di demeke kurt de romanên Nepenî û Pan derdikevin. Di sala 1898’ê de Vîktoriya derdikeve.<br /><br /> Di 1920’î de bi romana Markens Grode Knut Hamsun xelata lîteraturê digire. Îcar jîyaneke nû heye, ew mirovên kûvî yên daristanan, motîvên romantîka mezin ên mirovê xwezayê di şiklên nû de ne. Knut Hamsun hetanî mirina xwe (1952) jî li nêzikî bajarê Grîmstadê, dijî. Di vê romanê de jî Knut Hamsun bi şêweyekî hestdar hewl dide ku peywendîyên di navbera mirov û xweristê de û rota xweristê di peydakirina çareseriyan de bo asteng û têkçûnên derûnî yên mirovan ronî bike.</p> <p><strong>Pan<br /></strong><br /> Di van rojên dawî de ez li ser roja ebedî ya havîna Nordlandê ponijîm û ponijîm. Ez li vir rûniştime û li ser holika ku ez tê de dijîm û li ser daristana li paş holikê diramim û min xwe daye nivîsandina li ser wê, tenê ji bo xatirê gêwlê xwe û ji bo kurtkirina demê. Dem li ber xwe dide, weku ez dixwazim zû bi zû derbas nabe, tevî ku ne xema min e û ez jîyana herî bi kêfjî dijîm. Ez bi hertiştî bi têkûziyê razî me û sî salên min tu sal nînin. Çend roj berê min ji devereke dûr cotek perikên çûkan girtin, ji keseke ku ne pêwîst bû wan bişîne; tenê du perikên kesk li pelê kaxezeke tackirî ya posteyê pêçandî û bi mohreke girtî. Dîtina du perikên kesk ên weha ehrîmanî ez kêfxweş kirim. Wekî din tu tiştê ku min biêşine nîne, ji bilî werma ku carnan di lingê min ê çepê de peyda dibe. Ew piştî birîna derbeke kevn, ku ev demeke dirêj e baş bûye, çêbûbû.</p>

<p>Farqin/ Sîlvan/ Silîvan<br />Di dîroke de Farqîn ( Meyafarqîn )<br />Avasazî<br />Aborî <br />Jiyana Civakî <br />Cejin û şahî <br />Xwendin <br />Rewşenbîrî <br />Tevgerên nerazîbûn û pêşverûtiyê li Farqînê <br />Edebiyat <br />Dîn û bawerî û çend foto ji Farqînê</p>

<p><strong>Xwençe cild I: Gotinên pêşiyan, kilam-dîlok û çîrok</strong></p> <p>Ji bo şadîya heval û hogirên min ên îşkencexwarî...<br /><br /><br />«Eger Kurd hebûna, wê zimanê wan nivîsî bûna<br />Madem ku zarnivîs tune, ev dewletçêkirin çi ye?»<br />                                                       <strong>Peyva îşkencecîyan<br /></strong><br />«Gelî Kurdan!<br />Eger hûn naxwazin ji hev taromar û winda bibin, beri hertiştî zimanê xwe bixwînin bidin xwendin. Lê eger dixwazin xwe nas bikin û xwe bidin naskirin û hezkirin, û bi hevaltî û dostanîya miletên din re pêş ve herin, û rûmet û bi rûmet û serbilindî bijîn, dîsa zimanê xwe bixwînin û bidin xwendin.»<br />                                                              <strong>Dr. Nûredîn Zaza</strong></p>

<p><strong>Kevoka spî<br /></strong><br /> Şewqa stêrkên li ezmên ez dibirim salên min yên zaroktiyê. Di salên xwe yên zaroktiyê de ez heyrana şewqa elektirîkên bajarê Mêrdînê bûm, Nizanim gelo, we tu carî bi şev di nêzîkî Mêrdînê re rêwîtî kiriye? Şewqa elektirîkên bajêr wilo germ, wilo dostane ye; bajar cwçend bilind e ku mirov dibêje qey ew bi stêrkên li ezmên re qayişê dikişîne. Ez di xeyalan de kûr çûbûm. Ez li ezmanê ewqas bilind û bêstûn ecêbmayî mabûm. Di wê navê de ne ji dengê diya min bûya, belkî ez bi saetan ji xeyalên xwe venegeriyama jiyana rastîn...</p> <p align="right"><strong>Ji <em>Stêrkek ji ezmanê me xurucî</em></strong></p>

<p><strong>Iqdê Durfam<br /><br /></strong>Nivîskarê hêja hozanê berêz î giranbiha û dilovan <strong>Şêx Eskerî</strong> di sala 1316 an (1898-1899) de, li gundê Axtepe hatîye dinê û di sala 1952 an de jî çavên xwe jî dinya jîndar gîrtine û li gundê Çolê di wargeya xwe ya daimî de radikeve û kurê şêx Evdirehmanê Axtepî ye. Ewî destpêka xwendinê li cem bavê xwe di xwendegeha Axtepê de kirîye, di pey dilovanîya bavê de, li nik birayê xwe şêx Kerbela domandîye. Şêx Eskerî di hin deman de li gundê Hilerê (Çêrmûk) û li gundê Bîrsinê (Egil- Diyarbekir) bi malîtî maye...</p>

<p><strong>Agirê sinema Amûdê<br /><br />M. Ahmedê Namî<br /><br />Jîna nû<br /></strong><br />Pêşberıya çîrokê</p> <p>Dema min dît ku çîroka Agirê Sînema Amûdê yek ji serpêhatiyên mezin ên ku di welatê me de çêbûne tê hijmartin, min nexwest ew jî winda; bê ser û şop here.<br /><br />Bi hezaran çîrok û serpêhatî di welatê me de çêbûn û nehatin nivîsandin. Mamoste û pêzanên welatê me guh nedane tiştekî ji wan, çi mezin û çi biçûk.<br /><br />Mamoste û zanayên welatê xelkê tiştê li welatê wan dibû biçûk û mezin bê kêmayî di rûpelên mêjû de didane ber çavê zana û xwendevanên xwe û zana û xwendevanên biyanî bi camêrî û serbilindî, nedihiştin tiştek di ser wan re bibûre û nenivisandî bimîne. Mamoste û zanayên me, xwediyê xameyên çalak û namîdarên mêjû yên mîna: Qadî Ibn Xulekan û Ibn Al-Esîr û Ebû Al-Fîda û her wiha ristevan û torevanên me yên ku li cihanê deng dane; wek mîrê ristevanan Ahmed Şewqî, Cemîl Al-Zehawî û Mearûf Al-Resafî hebûne. Lê ewan carek milet û welatê xwe ne anîne bîra xwe, her û her bi navê miletên din xwe dane nîşandan û naskirin û ji wan re xebatên hêja û bê hijmar kirine. Milet û welatê wan bê par mane, carekê ji kerema xwe re ne gotine em Kurd in û gelê cihanê bi gel û welatê xwe agadar nekirine, eger biviyana dikaribûn herkesî agadar bikin bi wan.<br /><br />Metelok dibêje: "Zilamek û zimanek" ango: zanakî welat ...</p>